Σε έναν κόσμο που δεν σταματά ποτέ, όπου το επόμενο βίντεο φορτώνει μόνο του και οι ειδοποιήσεις χτυπούν ασταμάτητα, είναι εύκολο να ξεχάσουμε κάτι βασικό: τα παιδιά δεν μεγαλώνουν μόνα τους. Κάποιος τα μεγαλώνει. Αν δεν είσαι εσύ, τότε ποιος είναι;
Μήπως είναι το TikTok, οι influencers, οι αλγόριθμοι που αποφασίζουν τι θα δει, τι θα ακούσει, τι θα πιστέψει; Μήπως είναι η σιωπή; Η μοναξιά; Ή μήπως είναι το επόμενο story, που του υπόσχεται αναγνώριση, αποδοχή, παρέα — έστω και φευγαλέα;
Τον τελευταίο καιρό παρακολούθησα κάποιες σειρές στο Netflix. Μια απ’ αυτές, με τίτλο «Η εφηβεία», με ταρακούνησε. Έβλεπα παιδιά γεμάτα ερωτήματα, πόνο, ανάγκη. Παιδιά που αναζητούσαν νόημα, φωνή, κάποιον να τα ακούσει. Και σκεφτόμουν: Πόσο εύκολο είναι να παραστρατήσει ένα παιδί, όταν νιώθει μόνο; Η εφηβεία δεν προειδοποιεί. Δεν χτυπάει την πόρτα ευγενικά. Μπαίνει απότομα. Και κουβαλάει μαζί της όλα όσα μάθαμε — ή δεν μάθαμε — στο παιδί μας νωρίτερα.
Χρειάζεται να είμαστε παρόντες. Να είμαστε εκεί, ακόμα κι όταν το παιδί μας σωπαίνει. Να ακούμε πίσω από τις λέξεις του. Να βλέπουμε πίσω από τις συμπεριφορές του. Το παιδί μας μεγαλώνει. Και μεγαλώνει σήμερα. Τώρα. Ας μη το αφήσουμε να μεγαλώνει μόνο του.
Στο “Συναισθηματίζειν” στεκόμαστε δίπλα στο παιδί και στην οικογένεια. Το βοηθάμε να χτίσει τις δικές του ασπίδες: Να σταματά. Να σκέφτεται. Να νιώθει. Όχι να ακολουθεί τυφλά. Καλλιεργούμε τη συναισθηματική του νοημοσύνη, όχι ως ένα ακόμα «μάθημα», αλλά ως εργαλείο ζωής. Γιατί η βάση χτίζεται τώρα. Και αυτή η βάση — αν είναι σταθερή — θα το κρατήσει όρθιο, ακόμα κι όταν όλα γύρω του αλλάζουν.
Είσαι έτοιμος να είσαι δίπλα του; Εμείς είμαστε εδώ για να το κάνουμε μαζί.