Ξέρεις πόσα παιδιά μεγαλώνουν και δεν μπορούν να κλάψουν μπροστά σε άλλους; Όχι γιατί δεν νιώθουν. 
Αλλά γιατί κάποτε, όταν τόλμησαν να δείξουν αυτό που ένιωθαν, τους είπαν:
– «Σταμάτα, υπερβάλλεις.»
– «Μην κάνεις έτσι μπροστά στον κόσμο.»
– «Δεν είναι κάτι σοβαρό.»
Μπορεί να ήταν 5 ή 6 χρονών. Και να έκλαιγαν γιατί κάτι για εκείνα ήταν σοβαρό. Και κάπου εκεί το συναίσθημα έγινε… βάρος. Το κλάμα μετατράπηκε σε ντροπή που έπρεπε να κρύψουν. Ένα μικρό παιδί, έμαθε να σκουπίζει τα μάτια του μόνο του. Για να μην ενοχλήσει, να μην ντροπιάσει. Για να είναι «δυνατό». Χρόνια μετά, αυτό το παιδί μεγαλώνει. Γίνεται ένας ενήλικας που δεν κλαίει μπροστά σε άλλους. Όχι γιατί δεν πονάει. Αλλά γιατί έμαθε να φοβάται να δείξει ότι πονάει. Και κάπου εκεί… ξεχνάμε πως η πραγματική δύναμη δεν είναι να κρύβεις ό,τι νιώθεις. Είναι να το εκφράσεις, χωρίς ντροπή. Γιατί τα συναισθήματα δεν είναι αδυναμία. Είναι γέφυρες.
Αυτό μπορούμε να το αλλάξουμε. Ξεκινώντας από σήμερα. Ξεκινώντας από το δικό μας σπίτι, την τάξη μας, τη σχέση μας με τα παιδιά. Δίνοντας άδεια στο παιδί να νιώσει, να κλάψει, να θυμώσει, να εκφραστεί. Χωρίς «σταμάτα». Χωρίς «δεν είναι σοβαρό». Χωρίς «τι θα πει ο κόσμος». Η συναισθηματική αγωγή ξεκινά όταν ακούς το συναίσθημα, χωρίς να το διορθώνεις. Και τα παιδιά που σήμερα νιώθουν ελεύθερα να αισθανθούν… είναι οι ενήλικες που αύριο θα νιώθουν ελεύθεροι να αγαπούν, να συνδέονται, να ζητούν βοήθεια.
Στο Συναισθηματίζειν μαθαίνουμε ότι δύναμη δεν είναι να κρατάς μέσα σου τα συναισθήματα. Είναι να τα αφήνεις να εκφραστούν… με αλήθεια και χωρίς ντροπή.